Stichting One Fine Day verzorgt voor chronisch zieke kinderen en kinderen met een beperking een dag plezier door zeiltochten te organiseren. Tot tien maal per jaar varen ze uit met de charterschepen Bounty en Abel Tasman.
“Soms willen ze gewoon even kind zijn en geen patiënt”, weet Pieter Stierman, voorzitter van stichting One Fine Day. “Voor kinderen met een chronische ziekte of beperking is het leven niet altijd gemakkelijk. Dan is een dagje genieten, samen met de ouders of verzorgers, een geweldige opkikker.”
Tegen kostprijs
Voor dit jaar zijn er al zeven tochten geweest danwel gepland. One Fine Day richt zich vooral op vaartochten met groepen. Die voeren zij uit in samenwerking met patiëntenorganisaties, scholen voor speciaal onderwijs, zorgorganisaties en andere (zorg)instellingen. Dat alles in een straal van 80 kilometer rond Lelystad. Grotere afstanden kunnen een beperking zijn voor de instellingen om comfortabel met patiënten te reizen.
Om het betaalbaar te houden voor de sponsors vaart de stichting op niet-hoogtijdagen in het seizoen. De beide schippers bieden hun schepen aan tegen kostprijs voor One Fine Day.
Alex van Klaveren, zoon van de oprichters en nu eigenaar van de Bounty, die geschikt is voor vijftig passagiers, vertelt: “In 2001 richtten Jan van Klaveren en Henny van de Neut samen met mij One Fine Day op.”
Van Klaveren heeft in het ziekenhuis veel ellende bij kinderen gezien. “De eerste tochten waren toen ook voor de Ronald McDonald Huizen.”
Blije gezichten
Alex vindt het heel leuk dat hij met zijn passie, zeilen, kinderen de dag van hun leven kan geven. “Dat geeft energie.”
Paul Ruiter vaart al bijna twintig jaar op de Abel Tasman. Hij is sinds vijf jaar eigenaar. Paul ziet het niet anders dan Alex. Hij levert graag een bijdrage aan de maatschappij. De Abel Tasman kan 120 passagiers meenemen en Ruiter “Ik doe de vaartochten een paar keer per jaar en het geeft een goed gevoel om de kinderen blij te maken.”
Pieter Stierman vult aan dat de vaartochten als voordeel hebben dat er niet alleen een mooie tocht en een fijne dag voor de kinderen is. “Maar dat er ook veel wederzijds begrip is onder de aanwezigen. Ouders spreken met andere kinderen en horen hoe zij omgaan met hun ziekte, of spreken andere ouders en delen zo ervaringen in een positieve setting.”
Veel ouders van zieke kinderen geven na een tocht met One Fine Day aan dat zij niet alleen enorm genoten hebben van de glimlach op het gezicht van hun kind, maar dat zij vooral ook de contacten met andere ouders en kinderen en eventuele begeleiders van de patiëntenvereniging zeer waarderen.
Vrijwilligerswerk
Vijf jaar geleden startte de 72-jarige Pieter Stierman, na zijn pensioen als directielid van het Nationaal Reumafonds de vrijwilligersbaan, om niet achter de geraniums te zitten. Stichting One Fine Day moest gereorganiseerd worden en professioneler te werk gaan. “Ik formeerde mijn eigen bestuur, stuk voor stuk mensen uit de goededoelenwereld, en een raad van toezicht.”
De vrijwilligers nu zijn niet meer gelinkt aan de schepen, ze staan echt alleen voor One Fine Day. Ze zijn met z’n dertienen en doen van alles: van marketing tot relatiebeheer en communicatie. Er zijn ook twee walkapiteins, die gasten ontvangen en begeleiden op de schepen.
Er worden nu van de tochten dagboeken bijgehouden. “In de uitvoering staan de kinderen 100 procent centraal. Scheepseigenaren zorgen voor de veiligheid aan boord, reddingvesten en aanverwante zaken, zoals certificering van de schepen. Er zijn nu nog maar twee schepen waar we zaken mee doen.”
“Lelystad is onze thuishaven. We zijn een Lelystadse instelling. Een enkele keer varen we met twee schepen tegelijk.”
Beperkte tijd
De aandoening van kinderen bepaalt dat niet alles door elkaar kan aan boord. De begeleiding gebeurt door de instellingen en hun zorgpersoneel, met ondersteuning van ouders. “Onze vrijwilligers zijn er niet voor opgeleid”, vertelt Pieter. “Wij communiceren bij vaartochten altijd met de KNRM voor de veiligheid.”
Het kunnen lichamelijke handicaps zijn, maar ook psychische. De aandoeningen zijn heel divers. De walkapitein gaat mee met de kinderen en de begeleiding. Wat vooral opvallend is, is dat de tijd doorgaans maar beperkt is dat patiënten zich goed en voldoende energiek voelen. De beschikbare tijd om te reizen en te varen is dus beperkt.
“Wij zijn afhankelijk van het goede hart van de schippers; zij varen op dagen dat er eigenlijk geen commerciële tochten zijn en dekken daarmee alleen hun kosten. Varen doen we van eind maart tot september. Dan zijn tien vaarten op loze dagen al moeilijk genoeg te plannen als je de schoolvakanties meerekent.”
Donaties
“Wij implementeren op dit moment een CRM-pakket (Customer Relations Marketing, voor het beheer van de contacten en communicatie met relaties, red.) om alles nog beter te registreren en we werken aan de naamsbekendheid van de stichting. En dan vooral voor bekendheid bij instellingen.” Om donaties binnen te halen heeft One Fine Day een professionele partij ingehuurd die op no-cure-no-pay-basis gelden binnenloodst voor de stichting.
“Financieel zijn we meer dan gezond en we laten hen alleen werken op het moment dat er geld nodig is. Oppotten willen we niet”, zegt Pieter. “Dat kunnen we tegenover de gevers niet maken.” One Fine Day heeft de ANBI-status (Algemeen Nut Beogende Instellingen)
Door Evert Bruinekool